De reis is de beloning
Ik had nooit gepland om ambachtsman te worden. Ik wilde gewoon het mooiste bouwen wand-gemonteerd schaakbord dat ik kon: massief hout, houten stukken, magneten—een object dat je wilt aanraken en waar je daadwerkelijk op wilt spelen. Ik ging ervan uit dat de rest vanzelf wel zou volgen.
Toen kwam de pandemie en werden de stukken voor mij verzet.
Wanneer een ingenieur van het spoor afstapt
Jarenlang werkte ik met engineeringteams—als ingenieur—binnen mijn eigen kleine bedrijf. Toen de wereld stopte, vielen contracten uit elkaar. Ik wilde niet langer leven in spreadsheets, achter betalingen aanzitten en eindeloos onderhandelen. In plaats van mijn hoofd tegen de muur te bonken, stapte ik opzij.
Ik moest het bedrijf sluiten en het budget dichten. Maar één eenvoudig plan bleef terugkomen: voor mezelf doen wat ik voor klanten deed—een prototype schaakset bouwen. Daarnaast hield ik een af en toe samenwerking met de Poolse Academie van Wetenschappen—een herinnering dat betekenisvolle projecten en slimme gesprekken mijn zuurstof zijn. Er was ook een periode bij een groot bedrijf, een gerichte tijd waarin we een fabriek gebouwd. Die schaal en discipline zitten nu in mijn werkplaats—hoe ik denk over processen, toleranties en de onzichtbare details.
Eerste borden: Bewuste eenvoud
Vanaf dag één hield ik voet bij stuk: geen compromissen. Een houten lijst, houten stukken, magneten zo afgesteld dat je aan de muur kunt schaken alsof het een tafel is—en een stelling wekenlang kunt laten staan.
Een kleine nieuwsgierigheid. De eerste borden hadden bewust geen magneten op de randen. Ik wilde geslagen stukken buiten het bord laten rusten—voor een rustigere compositie en een strakkere uitstraling. Het was een bewuste keuze: esthetiek boven gemak. Misschien een vleugje van mijn innerlijke Jobs-fan: de maker moet het eindpunt kennen, niet alles op aanvraag bouwen.
Op de set
Prototype, daarna een koude douche
Op papier was het perfect. In de praktijk zei de zon: 'bewijs het maar.' Op een paar borden waar stukken maandenlang op dezelfde plek stonden, verschenen vage schaduwen schaduwen—onze vroege UV-bescherming was niet sterk genoeg. Dat deed me even verstijven.
Er was maar één zet: elk bord terughalen, schuren, een betere laklaag aanbrengen, terugbrengen. Ik doe dit nog steeds. Objecten worden niet voor altijd perfect geboren. Maar verantwoordelijkheid—en de tweede ronde—maken het verschil.
Atelier, geen fabriek
Ik dacht dat dit een 'product om te produceren' zou zijn. Nu weet ik: we maken er geen tientallen tegelijk. Het idee is hetzelfde; elk bord is anders. Machines (CNC, laser) zorgen voor precisie waar het telt; de rest hoort bij de hand—beitel, penseel, lijm, schuurpapier, lak, lijst.
En hier is mijn helderheid: Ik concurreer niet met DGT. Ik concurreer met de kunst aan je muur. Ik wil niet dat schaken in een lade leeft—ik wil dat het bij jou leeft. Dus borden hangen, strelen het oog, en nodigen uit tot een zet.
Schaken & passie
Theaters, musea, kastelen, paleizen
Dit is geen trofeeënlijst. Dit zijn plekken die buig je perspectief. Theaterfoyers waar hout licht van kroonluchters leent. Musea die respect voor objecten leren. Kastelen waar marmeren vloeren op een heel oude manier weerklinken.
Onderweg kwam ik enkele van de beste schakers ter wereld. Ik ben een goede speler, maar er zijn duizenden veel beter—en dat is helemaal prima. Zonder ChessboArt had ik die momenten niet gehad.
Waar we lieten zien
Meubels die bedoeld zijn om te werken
Uit die denkwijze kwamen schaaktafels in verschillende vormen: kleine salontafels, lange banken, royale eetstukken. Ze zijn gebouwd om te gebruiken—massief hout en hars, niet een flinterdun fineer waar je niet aan durft te komen.
Klokken? Dezelfde filosofie. Ze meten niet alleen tijd—ze geluid vinden het leuk. Je wind hen. Geen batterijen. Een kenmerk, geen probleem: een klein ritueel en een klein plezier. Plannen voor meer? Veel. Ze worden 99% schaken en hout. Dat is het punt.
Wat we maakten
Verkoop: Niets komt vanzelf
Ik ben eerlijk: ik verwachtte meer bestellingen. Ik dacht dat ik de sets zou tonen en dat het vanzelf zou lopen. Nu weet ik verkoop is een eigen ambacht. Je komt terug, belt, schrijft, legt het verschil uit tussen een gadget en toegepaste kunst. Ik geloof diep in wat we maken—maar door het lawaai heen snijden is moeilijk. In de werkplaats ben ik thuis; de rest leer ik, geduldig.
Een ansichtkaart van onderweg (op dit moment)
Het is stabiel, nog steeds bescheiden. Sommige dagen bergop, sommige dagen wind in de rug. Ik beweeg. Als ik ooit vergeet waarom: om eerlijke dingen maken dat het zinvol is; om schaken te houden in het dagelijks leven, niet in een doos op een plank. Plannen? Velen—99% schaken en hout. Dat is genoeg voor mij.
ALS JE WILT HELPEN
Deel dit verhaal met een vriend, plaats een foto, maak een reel—kleine signalen reizen ver.
- 📣Delen dit artikel of onze foto's op je socials.
- 🎨Ken je een kunstenaar of ontwerper? Verbind ons—misschien is dat het begin van iets goeds.
- 🤝Ken je iemand waarmee ik zou moeten praten? Ik ben dankbaar voor introducties.
- 💡Heb je een idee? Schrijf me—moedige stappen zijn welkom.